Ας σκεφτούμε την κολύμβηση σε στυλ πεταλούδα. Μία από τις πλέον επίπονες αθλητικές κινήσεις, η πεταλούδα απαιτεί περισσότερη ενέργεια από ότι η ποδηλασία με ταχύτητα 27 χιλιόμετρα την ώρα, το ανταγωνιστικό μπάσκετ ή το κουβάλημα επίπλων σε όροφο. Καίει περισσότερες θερμίδες, απαιτεί μεγαλύτερες δόσεις οξυγόνου και προκαλεί μεγαλύτερη κούραση από τις προαναφερθείσες δραστηριότητες, πράγμα που σημαίνει ότι με τον χρόνο αυξάνει την αντοχή του κολυμβητή και συμβάλλει στον έλεγχο του βάρους του.
Συνεπώς η κολύμβηση σε στυλ πεταλούδα είναι το καλύτερο είδος άσκησης που υπάρχει; Όχι. «Πιθανότατα θα ψήφιζα την ''πεταλούδα'' ως την χειρότερη άσκηση. Είναι άθλια, επώδυνη και σε απομονώνει.», λέει ο Γκλέγκ Γουάιτ, καθηγητής Αθλημάτων και Επιστήμης της Άσκησης του πανεπιστημίου Λίβερπουλ Τζον Μουρς και προσθέτει ότι απαιτεί πισίνα, ένα ιδανικό βάρος εξάσκηση στις διατάσεις ώστε να αποφευχθεί ο υψηλός κίνδυνος τραυματισμών.
Αν ρωτήσει κανείς δέκα ψυχολόγους ποια είναι η καλύτερη μορφή άσκησης, θα λάβει δέκα εντελώς διαφορετικές απαντήσεις. «Η προσπάθεια να επιλέξει κανείς μία και μόνη ως την ιδανική άσκηση, είναι σαν να προσπαθεί να συμπυκνώσει ολόκληρο το πεδίο της επιστήμης του αθλητισμού», λέει ο Μάρτιν Γκιμπάλα, επικεφαλής του τμήματος κινησιολογίας του πανεπιστημίου ΜακΑστερ στο Οντάριο.
Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις κανείς μία συγκεκριμένη άσκηση, ακόμη κι αν δεν ξοδεύει πολύ χρόνο για άθληση. Μια πρόσφατη μετά - ανάλυση μελετών για την άσκηση και την θνησιμότητα έδειξε ότι σε γενικές γραμμές ο κίνδυνος ενός ατόμου που κάνει καθιστική να πεθάνει από πρόωρο θάνατο μειώνονται κατά 20% αν αυτό κάνει γρήγορα περπάτημα επί 30 λεπτά πέντε φορές την εβδομάδα. Συνεπώς, πέρα από το ότι η ιδανική άσκηση πρέπει να μπορεί να γίνεται συχνά, οι επιστήμονες συμφωνούν για ελάχιστα.
«Προσωπικά πιστεύω ότι το ζωηρό περπάτημα είναι μακράν η καλύτερη άσκηση», λέει ο καθηγητής αναισθησιολογίας Μάικλ Τζόινερ της κλινικής Μέιο στην Μινεσότα. Ως απόδειξη αναφέρει μία καινοτόμο μέθοδο περπατήματος, η οποία αποτελείται από τρία λεπτά ζωηρού περπατήματος, ακολουθούμενη από τρία λεπτά αργού, επαναλαμβανόμενη επί δέκα φορές. «Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Η σωματική ευεξία, η μέγιστη αερόβια καύση και η δύναμη των μυών των μηρών αυξάνονται κατά 20%, γεγονός που σε κάνει να νιώθεις δέκα χρόνια νεότερος από ο, τι πριν από την άσκηση.», λέει. Παράλληλα, μειώνονται κατά 20% η υπέρταση, η υπεργλυκαιμία και η παχυσαρκία, ενώ κατά΄50% τα αισθήματα κατάθλιψης.
Όμως το περπάτημα προσφέρει ελάχιστα οφέλη σε κάποιον που ήδη αθλείται. «Προτείνω το βαθύ κάθισμα. Ενεργοποιεί τις μεγαλύτερες μυϊκές ομάδες του σώματος, των γλουτών, της πλάτης και των ποδιών. Είναι απλό. Απλώς σταυρώστε τα χέρια στο στήθος, λυγίστε τα γόνατα και χαμηλώστε τον κορμό μέχρι οι μηροί να γίνουν παράλληλοι με το έδαφος. Είναι πολύ ισχυρή άσκηση και αρκούν 25 επαναλήψεις».
Όμως τελικά υπάρχει μία μορφή άσκησης η οποία αποδεδειγμένα να είναι πιο επίπονη από το περπάτημα ενώ αυξάνει τη δύναμη όπως τ6ο βαθύ κάθισμα;
«Πιστεύω ότι μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει άριστα υπέρ της εντατικής άσκησης με διαλείμματα (ΗΙΤ). Αυτή επιτυγχάνεται με ειδικά στατικά ποδήλατα όπου ο ποδηλάτης ασκείται για 30 δευτερόλεπτα με όση περισσότερη ένταση μπορεί, ξεκουράζεται για τέσσερα λεπτά και επαναλαμβάνει το εγχείρημα αρκετές φορές, ώσπου να συμπληρώσει τρία με τέσσερα λεπτά υπερεντατικής άσκησης», λέέι ο δόκτωρ Γκιμπάλα.
Προτείνει μάλιστα, σε περίπτωση που κάποιος δεν διαθέτει ειδικό στατικό ποδήλατο, μια παραλλαγή της άσκησης αυτής με ένα οποιοδήποτε στατικό ποδήλατο, κατά την οποία οφείλει κανείς να τρέχει για 60 δευτερόλεπτα σε ρυθμό που να είναι δυσάρεστα έντονος, αλλά να μπορεί να διατηρηθεί για αυτό το χρονικό διάστημα, ακολουθούμενη με 60 δευτερόλεπτα άνετης ποδηλασίας, με 20 επαναλήψεις.
Φόρουμ 
